Aan het strand

Lieve allemaal,

Mijn laatste blog is alweer even geleden... Inmiddels alweer twee landen verder. De tijd vliegt! Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin. Om een beetje overzicht in het verhaal te creëeren zal ik beginnen bij het punt waar ik mijn vorige blog geeinidgd ben (Dalat - Vietnam).

Na Dalat zijn we (voor hen die mijn vorige blog niet hebben gelezen; ik reis sinds Hué samen met Jordan, een Canadees) doorgereist naar Mui Ne. Dit is een plaats in Vietnam die bekend staat om haar zand duinen. 4h opstaan was straf, maar de zonsopkomst was zeker de moeite waard. Evenals het transport in een karakteristieke Jeep:) Naast dat het vroeg in de ochtend een schamele 30 graden is ipv 40, is het er ook minder druk. Sliding on the sand dunes was super leuk! (en het omhoog lopen vermoeiend...). Desondanks absoluut de moeite waard! Vooruit, achteruit, staand ... Je kunt het je zo gek niet bedenken of het is mogelijk. Ook in Mui Ne waren er opvallend veel Russen, niet zoveel als ik Nah Thrang maar genoeg voor ons om chagarijnig gedrag om te dopen als 'I am like a Russian, today'. De Russen staan erom bekend niet altijd even vriendelijk te zijn. Al is dit niets bij sommige locale verkopers. Vandaag nog is Jordan uitgescholden voor 'stupid man', een al en alleen omdat hij vroeg naar de prijs voor een t-shirt en na het horen ervan de man oprecht vriendelijk bedankte en doorliep omdat je in Bangkok hetzelfde t-shirt voor de helft van het geld kan krijgen. Na Mui Ne hebben we onze reis voortgezet in Saigon, een stad die veel weg heeft van Hoi An als je kijkt naar de drukte op straat. Veel Vietnamezen verkiezen een scooter boven een auto omdat je er de vele files mee kunt omzeilen, en het daarbij een stuk goedkoper is (de tax voor een auto is voor velen niet te betalen). Ik heb het niet zo op drukke Aziatische steden, en vond Saigon dan ook niet echt bijzonder. De markt was leuk, maar niet uniek. Ik voelde mij meer op m'n plek in het millitair museum en de Cu Chi tunnels (Vietnam oorlog). Met name de ervaring van het kruipen door een tunnel, het staan in een uitgang naar buiten, het zien van vele bamboe vallen met de bijbehorende informatie vond ik erg boeiend. Helaas allemaal propaganda, dat wel. Het zuiden van Vietnam was oorspronkelijk democratisch, maar is door het bewind van Ho Chi Minh gedwongen om zich aan te sluiten bij het Communistische noorden van het land. De rondleiding door de Cu Chi tunnels doet dan ook erg eenzijdig (communistisch) aan. Als ik onze gids vraag naar de democratie, krijg ik een standaard antwoord ('ik' (de gids) ben blij met het communisme, want het is goed voor mijn land). Vietnamezen zijn zich bewust van het gevaar om zich openlijk negatief uit te laten tegen de regering, en doen dit dan ook niet. Er staan namelijk gevangenis straffen tegen over, wat mij doet denken aan Mao Zedong. Na Saigon reizen we door naar Phnom Penh (Cambodja). Eenmaal daar ontdekken we dat het op dat moment Khmer New Year is, oftewel Cambodjaans nieuwjaar. Dé dag dat Cambodjanen hun bevrijding van Pol Pots regime vieren. Later meer over deze vent. Het was leuk om veel nieuwjaars wensen te ontvangen van locals, het nadeel was dat vrijwel alles gesloten was. Cambodjanen reizen namelijk af naar hun familie. Het duurde dan ook even voordat we (een betaalbaar) restaurant hadden gevonden. Overheerlijke zelfgemaakte noodles, jamjam! Intussen had een Amerikaans meisje zich bij ons aangesloten. Met z'n drietjes bezoeken we 'the killing fields', een hele mooie, maar bijzonder nare ervaring als je bedenkt wat daar rond 1975-1979 heeft afgespeeld. Binnen 3 dagen was de hele bevolking van Phnom Penh ge-evacueerd naar werkkampen. Alles onder leiding van Pol Pot, een communist met een vergelijkbaar idee over een nieuwe beschaving als Mao Zedong over China. Het Khmer leger vertelde de mensen op het platteland dat de mensen uit de stad verantwoordelijk waren voor de slechte leefomstandigheden in het land. Boeren leefden geisoleerd, hadden slecht tot geen onderwijs, en daarmee geen enkele reden om hetgeen te wantrouwen dat hen werd verteld: de stadsmensen moesten boeten voor hetgeen dat ze de hard werkeden op het land hadden aangedaan(dood). 1 op de 4 Cambodjanen vond zijn/haar graf binnen deze periode. Mensen werden gemarteld, vrouwen werden verkracht, universitaire mensen werden uit hun functie ontheven (tezamen met allen die genoeg kennis hadden om de visie van Pol Pot te weerleggen) en nog erger: mensen werden gedwongen elkaar te vermoorden. Waarom? Een revolutionair Cambodja. Het valt gewoonweg niet voor te stellen. Nu zou ik zeggen, ik ga nog liever zelf dood dan dat ik iemand anders vermoord. Of ik zou zal reageren in een dergelijke situatie... daar kan ik geen uitspraak over doen. Wie weet neemt mijn overlevingsinstinct het van mij over, zoals bij vele Cambodjanen. Ik vind het beangstigend om te beseffen dat het niet de vraag is óf er een genocide zal plaats vinden in de toekomst, maar dat de vraag is waar/wanneer. Ik hoop dat het zo min mogelijk mensen zal treffen. Letterlijk lopen over menselijke resten (botten/kleren), hebben diepe indruk op mij gemaakt. Het voelt oneerbiedig om op 't terrein te lachen, er hangt nog steeds een sfeer van droevenis. Desondanks is het een van de indrukwekkendste dingen die ik tijdens mijn reis heb gezien, ik ben dan ook blij dat ik geweest ben. Hetzelfde geldt voor S-21, de gevangenis (voormalig schoolgebouw) waarvandaan Cambodjanen naar de killingfields werden gebracht. Er zijn een aantal honderd killingfields verspreid over het land. Destijds omringt door hoge muren. Niemand wist wat er zich binnen de muren afspeelde. Men werd verteld dat het werkkampen waren, maar veel Cambodjanen moeten hebben beseft dat de reis naar dit kamp hun laatste reis zou worden. Vrouwen werden van hun mannen en kinderen gescheiden, allen soms zelfs onder elkaars toeziend oog vermoord. Kogels waren te duur, dus men gebruikte met name landtuigvoorwerpeen/bamboestokken. Ik zal jullie de details besparen, omdat deze gruwelijk zijn. Na Phnom Penh zijn we doorgereisd naar Siem Reap, een plaats die beroemd is vanwege het Angkor Wat tempel complex. We kopen een kaart voor 3 dagen, en besteden er uiteindelijk 2. Het voelt verwend om te zeggen, maar ik heb zoveel tempels gezien dat dit mij geen overweldigend gevoel kon bezorgen. Afgezien van Angkor Wat, wat erg uniek is. Desondanks ben ik erg blij dat we er geweest zijn. Het is er zo heet dat je rond het middag uur. niet buiten wilt lopen, althans niet in de zon (zo'n 40-45 graden), dus we besloten om 's ochtends vroeg en eind van de middag op pad te gaan. Wederom 4h opstaan, iets straffer dan de vorige keer i.v.m. wat alcohol van de avond ervoor, maar wederom de moeite waard! Eenmaal bij de tempels wordt de armoede van het land pijnlijk duidelijk. Er is veel kinderarbeid, daarbij is de concurentie zo groot dat de locals lang aan je blijven plakken in de hoop iets te verkopen (bedenk je dat het gaat om slechts 1 tot een paar dollar). Bergijpelijk dat ze het doen, maar op den duur irritant. Ooit domineerde Cambodja Azië, ooit was het zo rijk dat 't vele tempels kon bouwen. Nu is het een van de armere landen. Melkpoeder toerisme komt veel voor in Siem Reap, vrouwen (soms zelfs kinderen) die met een baby fles rondlopen en om geld voor melk bedelen. De gevolgen van de genocide zijn daarbij letterlijk zichtbaar, ik heb er de nodige locals gezien met verminkte lichamen. Sommigen spelen muziek om de kost te verdienen, anderen bedelen. Ik kan dat laatste slecht aanzien. Ik zou willen dat ik iedereen op de wereld zou kunnen helpen, maar tegelijkertijd besef ik dat dit onmogelijk is. Oorspronkelijk was ons plan om een dag of 10 in Cambodja door te brengen, maar vanwege de pusherige cultuur waar we ons ongemakkelijk bij voelen (overal wordt je aangesproken, gevolgd, gesmeekt om geld (uit) te geven) besluiten we om iets eerder dan gepland naar (Bangkok) Thailand te vertrekken. Ik ben hier 7,5 jaar terug met mijn ouders en broertje geweest. Het voelt goed om terug te zijn, al herken ik minder dan verwacht. De grensovergang was een hel (we hebben zeker 2 uur gewacht, in de hitte), maar het voelt goed om weer in Thailand te zijn. De mensen zijn aardig, vriendelijk en behulpzaam. Bangkok was 7,5 jaar terug al westers, nu nog meer. In tegenstelling tot Cambodja voel ik mij er opvallend snel thuis. Of het door Jordan komt (hij heeft Engelse les gegeven in Bangkok en spreekt een klein beetje Thai), of door het eten (Thais eten is lekker), of door het feit dat het bekend terein is dat weet ik niet. In Bangkok doen we niet veel, maar de dingen die we doen zijn belangrijk: onze visa regelen voor Birma evenals onze vluchten. 6-22 mei Birma, ik kan niet wachten! Volgens vele backpackers is Myanmar een land dat je niet kunt/mag missen, omdat het over 10 jaar een stuk meer ontwikkeld zal zijn. Iets moois om naar uit te kijken, want ik houd van 'pure' dingen gedurende mijn reis en bevind mij dan ook het liefst onder de locals. Jordan heeft dezelfde reisstijl als ik, wat het samen reizen vergemakkelijkt. We eten bij locale eettentjes en bijvoorkeur vermijden we party hostels. Opvallend genoeg zijn de hostels/hotels op websites als booking-/hostelworld.com veelal duurder dan locale hotels/guesthouses. Soms betaal je evenveel voor een dorm als voor een privé kamer, of zelfs meer. Reizen met zijn tweeen is in dat opzicht een stuk goedkoper dan alleen. Naast dat het gezellig is:). Ik ben bewust alleen op reis gegaan, omdat ik dan meer open zou staan voor nieuwe contacten. Nu ik met Jordan reis merk ik dat ik minder andere backpackers ontmoet. Ergens wel jammer, anderzijds heeft het ook z'n voordeel. Na 1,5 maand was ik toch wel een beetje klaar met continu investeren in korte, en daarmee veelal oppervlakke, vriendschappen. Het voelt goed om iemand om mij heen te hebben aan wie ik niet alles hoef uit te leggen. Jordan en ik lijken nogal op elkaar qua karakter, waardoor woorden niet altijd nodig zijn. Momenteel bevinden we ons op Koh Samui, een eiland in het zuiden van Thailand. Afgezien van zon, zee, strand is hier weinig te doen. Doorgaans ben ik niet zo'n strand type (te actief), maar ik vind het heerlijk om een paar dagen aan zee te luieren. Was mijn huid er maar net zo blij mee als ik, mijn hoofd is ondanks de factor 50 vuurrood.. oopsie.

Vandaag is het koningsdag, jammer dat ik het moet missen. Ik kijk uit naar jullie verhalen, foto's, foute kleren en alles wat erbij hoort.

Zo langzamerhand ga ik er maar eens een einde aan maken.
Ik denk aan jullie, en hoop dat het goed gaat.
Tot mijn volgende blog.

Bisous, Ronne