Laatste dag!

Hoi allemaal,

Wat zijn de afgelopen 3 maanden omgevlogen! Ik wil jullie heel erg bedanken voor het volgen van mijn blogs, en alle reacties. Ik vond het leuk om jullie te kunnen betrekken bij mijn reis door Azie. Ik heb absoluut de tijd van mijn leven gehad, en kijk dan ook met een goed gevoel terug op mijn grote avontuur.

Afgelopen week heb ik door Maleisie gereisd. Allereerst Kuala Lumpur (KL), gevolgd door Perhentian, Georgetown (Penang) en nu weer KL. De grootste religie in dit land is de Islam. Je ziet dan ook veel vrouwen met een hoofdoek, en af en toe een burka. Jonge meisjes dragen veelal ook een hoofddoek en/of lange gewaden om hun huid te bedekken. In de ogen van Allah is alcohol onrijn, gelovigen drinken dan ook niet. Het gevolg is dat de belasting op alcohol heel hoog is in dit land. Je betaald zo 2 euro voor een blikje bier, vergelijkbaar met de prijs in Nederland. Voorafgaand had ik verwacht bedekt over straat te moeten lopen. Dit, uit respect voor de locale bevolking. Echter, toen ik in KL aankwam zag ik alle Westerse toeristen in shorts/tanktops, waarop ik besloot de gebruiken na te vragen in mijn hostel. Mij werd verteld dat het geen enkel probleem is om in zomerkleren over straat te lopen. Echter, bezoek aan heilige plaatsen is een ander verhaal. Het is overdag behoorlijk heet, ik heb dan ook veel respect voor de vrouwen die in lange gewaden gekleed de straat op gaan. Veel heb ik niet gedaan in KL. De laatste dagen in Birma waren erg hectisch. De twee dagen die ik in KL heb doorgebracht aan het begin heb ik dan ook gebruikt om bij te komen. Wat uitstapjes naar China Town om te eten, en weer terug:P Nachtbussen/treinen zijn goedkoop/schelen tijd, maar met het oog op de biologische klok een groot drama. Mijn slaapritme is nog steeds verstoord, hopelijk zal mijn yetlag een wonder verrichten en mij m'n oude ritme terug geven. Crossed fingers! Vanuit KL ben ik doorgereisd naar Perhentian. De nachtbus was luxe, maar jeeminee want koud! Ik weet niet wat die vent had, maar de airco stond veel ste hoog. Erg comfortabel was het dan ook niet. Gelukkig had ik een toffe meid uit Australie ontmoet, en een jongen uit de UK, om de tijd mee te doden. Of course kwamen we eerder aan dan de 1e boot zou vertrekken. Ik was dan ook blij met een beetje aanspraak. Gaandeweg kwam ik erachter dat Casey (het meisje uit Australie) naar hetzelfde hostel zou gaan als ik. Super leuke meiden in mijn dorm, waar ik dan ook veel mee heb opgetrokken. Een ding dat al die tijd op mijn lijstje stond was het halen van mijn duikbrevet. Een maand voordat ik wegging is bekend geworden dat ik wellicht Astma heb. Ik zit nu in de periode van 3/4 maanden om te testen of de medicijnen aanslaan. Astma en duiken zijn doorgaans een no go. Een bezoek aan een longarts voor de nodige keuringen wordt dan ook aangeraden. Voordat ik wegging heb ik dan ook geprobeerd dit te regelen. Helaas verwees de longarts mij door naar de huisarts voor een verwijzing, de huisarts verwees mij door naar een duikkeuringsarts die op haar beurt mij weer door stuurde naar de longarts. Om moe van te worden. Na wat onderzoek op internet bleek uit verhalen dat het te doen moet zijn. Na wat wikken en wegen heb ik ervoor gekozen het risico te nemen, en mijn duikschool, gids en buddy niet te vertellen dat ik een longprobleem heb. Gelukkig is alles goed gegaan. Ik heb absoluut geen spijt, want het was een bijzondere ervaring. Ik vond het super gaaf om (diep) onder water te zijn. Marine life is prachtig. Veel koraal en tropische vissen. Helaas geen haaien en schildpadden, wellicht de volgende keer. Die gaat er zeker komen als het aan mij ligt. Na mijn duikcursus heb ik een dag op het strand gelegen/in zee gezwommen. Wit zand en helder water, het goede leven. Helaas verbrand, maar de rode kleur is inmiddels bruin. Godzijdank. Vanuit Perhentian ben ik doorgereisd naar Georgetown, om daar de straatkunst te bewonderen. Gaaf, zoiets had ik niet verwacht in Azie. Vergelijkbaar met Berlijn. Er leven veel locals met een Indische achtergrond, ik vond het erg interessant om te ervaren hoe de Indische/Islamitische cultuur met elkaar mengt in een stad. Het voedsel was er overheerlijk! Ik heb dan ook mijn buik vol gegeten:) Helaas zijn mijn darmen nog steeds van slag, het zou mij dan ook niet verbazen als ik 1-2 kg ben afgevallen. Een bezoekje aan de dokter de komende dagen staat dan ook op mijn lijstje. Momenteel ben ik weer (terug) in KL, om vanavond met het vliegtuig terug naar huis te gaan. Het voelt heel dubbel. Enerzijds ben ik tempel- en museum moe, 3 maanden is in dat opzicht voor mij lang genoeg. Anderzijds, er is nog zoveel moois te zien. Nu het moment van vertrek dichterbij komt, begin ik er steeds meer naar uit te kijken.

Ik heb fantastische mensen ontmoet, en een ervaring op gedaan die niemand mij af kan nemen. Ja, er waren momenten in Nederland die ik gemist heb, en waar ik graag bij had willen zijn. Denk aan de begrafenis van mijn achternichtje, en de bruiloft van mijn teamgenootje. Deze dagen waren moeilijk, maar ondanks het gemis heb ik mij nooit alleen gevoeld. Er zijn immers zo veel mensen die alleen reizen, meer dan ik had verwacht. Het is zo makkelijk om samen op te trekken, de dagen dat ik (bewust) alleen heb gereisd zijn op twee handen te tellen. Ik voel mij aardser/zelfstandiger/gelukkiger dan ooit, en had dit grote avontuur absoluut niet willen missen. Ik kijk er dan ook naar uit om over een paar jaar (na mijn master) opnieuw de hort op te gaan. Maar eerst back to normal, een baan zoeken voor de zomervakantie om vervolgens in september terug te gaan naar de Universiteit. Gelukkig is het nog niet zover, ik heb nog een paar uur waar ik volop van ga genieten.

Adios, tot in NL!

Dikke kus, Ronne