Naar Xi'an!

Hoi allemaal!


Mijn laatste blog heeft even op zich laten wachten, dit omdat het internet hier over het algemeen niet al te best is. Afgelopen maandag had ik een mooi verhaal getypt, maar helaas was de verbinding te slecht om het te kunnen oploaden:( Hier in Xi'an is het onmogelijk om in te loggen op waarbenjij.nu, vermoedelijk doordat de overheid deze functie heeft geblokkeerd.
Om deze reden heb ik mijn vader gevraagd om dit reisverslag te uploaden, email doet het namelijk wel. Dus bij deze: thanks pap!

Ik heb mij laten vertellen dat de overheid tegen social media is, omdat ze niet willen dat andere landen veel over hun politiek weten. Er heerst nogal een taboe omtrent de regering. In China mag men niet zelf stemmen, hun leiders worden voor hun gekozen door een select gezelschap. Er is een deel van de bevolking die de president eert, en een ander deel die hem liever ziet vertrekken, maar het is absoluut uit den boze om je in het openbaar negatief uit te laten over deze specifieke personen. Ik weet er te weinig van om er iets nuttigs over te kunnen zeggen, dus laat ik de waarheid in het midden.


Sinds mijn vorige blog heb ik ontzettend veel gedaan. Te veel om op te noemen, maar ik zal een poging doen tot een behapbare samenvatting.

Om te beginnen Beijing. De wet bepaalt er dat mannen en vrouwen niet bij elkaar op de kamer mogen slapen, dus ik kwam terecht in een kamer vol vrouwen. Het is in China heel normaal om alleen te reizen, en zelden over de grens. Jong en oud maakt niet uit, je vindt alle lagen van de bevolking in hostels. Hetzelfde geldt voor de diverse doeleinden. Ik had op voorhand verwacht dat de taal een struikelblok zou worden, alles is immers geschreven in het Chinees, en dat klopt. Abacadabra als je het mij vraagt:P. Chinezen leerden vroeger geen Engels omdat ze trots zijn op hun eigen taal/cultuur en het leren van een andere taal overbodig vinden. Tegenwoordig doen ze veel zaken met het westen, en daarbij groeit de economie waardoor ze het nut van het beheersen van de Engelse taal in zijn gaan zien. De huidige generatie leert Engels op school, maar verder dan 2e klas niveau komen ze zelden. 9 van de 10 mensen spreekt dan ook geen Engels. Desalniettemin zijn ze altijd bereid om je te helpen. Degenen die wel wat woordjes verstaan oefenen graag hun Engels met je, wat soms leidt tot hilarische taferelen waar handen en voeten aan te pas moeten komen.

Ik had op voorhand niet verwacht dat ik mij zo snel thuis zo voelen in China. De mensen zijn heel vriendelijk, en daarbij erg sociaal ingesteld. In de bus staan ze op voor ouderen, en het is een Chinees gebruik om het je gasten naar de zin te maken. Familie/vrienden spelen een belangrijke rol. Als je in China uit eten gaat is het normaal om diverse gerechten te bestellen en die vervolgens met zijn allen op te eten. Daarbij is het een goed Chinees gebruik om voor je gast/vriend(in) te betalen. Een vorm van vrijgevigheid die wij in Nederland totaal niet kennen. De eerste keer dat dit mij overkwam wist ik mij niet zo goed een houding te geven, ik wil namelijk niet overkomen als een profiteur. Opvallend is echter dat het puur ieder voor zich is in het verkeer. Rechts/ links het maakt allemaal niet uit. Je toetert gewoon zodat de omgeving weet dat je eraan komt. Regels zijn er niet. Stoplichten wel, evenals zebrapaden, maar niemand die zich eraan houdt. Wil je de straat oversteken, dan moet je zigzaggend tussen de rijdende auto's door. Gelukkig heb ik nog geen bijna dood ervaring gehad. Opvallend genoeg is het zodra je staat te wachten ieder voor zich. Ik dacht dat Nederlanders gehaast leven en weinig geduld hebben, dat is niets bij de Chinezen. Netjes wachten in een rij kennen ze hier niet en als er al een rij is wordt er voorgekropen.

Verreweg het mooiste dat ik tot nu toe gezien heb is de Chinese muur. Ik ben bewust naar het minder toeristische deel geweest, ik kan iedereen aanraden om er ooit in zijn/haar leven naar toe te gaan. Het is bijna onaanraakbaar, zo mooi:) Verder vond ik het palace museum erg bijzonder, hier leefden vroeger de diverse empires. Waar de Chinezen destijds toe in staat waren is erg indrukwekkend. Zowel qua vindingrijkheid als architectuur. En Chinezen beseffen zich dat goed, overal waar je komt wordt het (oude) China verheerlijkt. Nergens is dan ook een negatief woord over het land te vinden. Ik had niet verwacht dat je zoveel terug zou zien van de culturele revolutie. Mao heeft letterlijk zijn eigen socialistische staat gecreerd door arbeiders te eren, universitaire mensen te straffen (deze werden naar werkkampen gestuurd, vergelijkbaar met concentratiekampen), propaganda te verspreiden en met name de bevolking te laten geloven in een beter (Westers) leven. Veel mensen zijn erop vooruit gegaan sinds die tijd, met name door de positie van China in de economische markt. Chinezen werken voor westerse begrippen goedkoop, en daarbij zijn miljoenen Chinezen voorzien van een baan. Twee voor de prijs van een. De Chinese overheid doet er echter alles aan om de buitenwereld te laten geloven hoe fantastisch ze zijn. Negatieve publiciteit bestaat niet. Om het westen weg te houden zijn een aantal websites niet toegankelijk, zoals facebook bijvoorbeeld. Omdat Chinezen doorgaans niet buiten China reizen, en vanwege de propaganda ook niet te maken krijgen met het westen (ze leren er vrijwel niks over op school, hier wordt immers de Chinese taal/cultuur onderwezen), is het westerse leven voor de meeste chinezen letterlijk een droom. Ik voel mij dan ook enorm bevoorrecht met het gemak waarmee ik de mogelijkheid kan creeren om dergelijke reizen te maken.

Naast de chinese muur en het palace museum heb ik diverse tempels bezocht (tempel van de hemel, lama tempel etc), evenals een aantal beroemde parken (oa. Behai Park), het plein van de hemelse vrede, de beijing zoo, de olympische zone (2008- Olympische spelen in Beijing) etc. De eerste 2,5 dag heb ik opgetrokken met een Chinese jongen die ik had ontmoet in het hostel. Alle Chinezen verzinnen hun eigen Engelse naam, hilarisch! Mike sprak niet bijster goed Engels, maar genoeg om een conversatie mee te voeren. Achteraf gezien heb ik zo met hem geboft, hij heeft me Chinees eten voorgeschoteld (geen idee hoe het heet, alles was geschreven in het Chinees) en daarbij ontzettend geholpen bij de weg vinden. Op den duur kwamen er 3 Amerikaanse meiden in mijn kamer, toch wel fijn om even mensen om je heen te hebben die jouw cultuur (beter) begrijpen. Het klikte gelijk goed, ik ben blij dat ik 2,5 dag met hun heb kunnen opschieten. Ze hadden precies dezelfde instelling als ik: zo goedkoop mogelijk zoveel mogelijk zien, je aanpassen aan de plaatselijke cultuur en alles proberen. Chinees bier en schorpioen (wat smaakt naar kip), we hebben het allemaal geprobeerd. Het was jammer dat ze drie dagen voor mij uit Beijing vertrokken, maar ergens was het ook wel even fijn om alleen te zijn. Erg bang voor langdurige eenzame perioden hoef ik niet te zijn, ik val hier nogal op door mijn uiterlijk (blond haar, blauwe ogen en lengte). Ik ben zeker met 50 Chinezen op de foto geweest, bizar om als beroemdheid te worden behandeld! Erg leuk vind ik het allemaal niet, laat mij maar gewoon lekker ongestoord mijn gang gaan zonder al die pottenkijkers.

Genoeg over Beijing, sinds gisteren ben ik aangekomen in Xi'an. Dit is een stad die bekend staat om het terracotta leger. Er wordt nog volop onderzoek naar gedaan, zo is het graf van de empire die het heeft laten bouwen nog niet gevonden en weet men uberhaupt pas sinds 1974 van het bestaan af. Ik had verwacht dat Xi'an minder ontwikkeld zou zijn dan Beijing, maar het tegendeel is waar. Vero moda, Jack and Jones etc. Je kunt ze hier allemaal vinden. Terug in het verleden is Xi'an lange tijd de hoofdstad van China geweest, maar vanwege politieke redenen is Beijing ervoor in de plaats gekomen. Desalniettemin wordt Xi'an nog steeds gezien als de belangrijkste stad van deze provincie. Ik heb vandaag het terracotta leger bezocht, maar ik vond het minder indrukwekkend dan ik had verwacht. Toch was het mooi om er geweest te zijn, een sporthal vol beelden van soldaten maakt toch wel indruk:) Als ik alleen reis wordt ik regelmatig aangesproken door mensen die aangeven die dag samen met mij te willen optrekken. Vaak zit ik er niet op te wachten, iedereen heeft zo z'n privacy moments, maar vandaag dacht ik acht waarom ook niet. Dus ik heb de hele dag opgetrokken met een Chinees genaamd Will die ik in de bus naar het terracotta leger heb ontmoet. Hij sprak erg goed Engels, met name voor een Chinees, dus dat maakte het makkelijk om te communiceren en daarmee ook erg gezellig. Zonder hem had ik niet geweten dat je gratis met een bus+gids naar een wat meer afgelegen gebied kon, de plek waar volgens Chinezen de spirit van de empire nog steeds ronddwaalt. Men gaat er dan ook heen om zich te laten reinigen. Aangezien de gids in het Chinees erg veel vertelde over de geschiedenis, was ik erg blij met zijn vertaling. 's avonds heeft hij mij meegenomen naar allemaal beroemde restaurantjes. Het is hier overigens doodnormaal om overal en nergens kleine hapjes te eten. Zo gezegd zo gedaan. Lamspoot, maag van een koe, koude noodles gemaakt van rijst, bessensap etc. Ik heb het allemaal gehad.

Zo langzamerhand ga ik er een eind aan breien want ik ben kapot:P

Tot de volgende keer:)

Liefs! Ronne